(...) Kışın, şehir hayatı gözlem yapma olanağı tanımıyor pek. Yaz yaşantısı daha bir açık. Her yerde olduğu gibi adalarda da. Üç yıldır, bir bakıma rasathane çalışıyor içimde. Balkondan bakarken komşuları, sokaklardan geçerken uzak komşuları, iskelede daha geniş bir nüfusun üyelerini görebiliyorum. Nasıl biz, uzun uzun oturuyorsak balkonumuzda ve görünüyorsak, onlar da görünüyorlar.Başıboşluk, tamı tamına hiçbir şey yapmamak değil doğal olarak. Balkonda, bakıyor, düşünüyorum: Aklımdan hep bir şeyler geçiyor, öyleyse başıboş sayılmam, diyebilir miyim?Saatlerce gazete okuyor, şuradaki. İki kadın, her gün, oturuyor konuşuyorlar, şurada. Kâğıt oynuyor durmadan, kimileri. Bulmaca çözüyor berikiler. Plaja hiç gitmiyoruz ama, bütün gün orada, sereserpe uzananlar var, biliyoruz.Yarıyanyaya da seyrek mi, yoksa hepten mi, başıboşluk?Her gün, onca saat masabaşında, ulvî ve süfli konularda yazıyor, okuyor olmam, başkalarının gözünde başıboşluğun hası anlamına geliyor mudur?Daha iyi, doğru, daha anlamlı biçimde hayatı geçirmek fikri, bütün göreceliğiyle karşımda dikiliyor. Hayatta tek gerçek (ne demeye geliyorsa) amaç (ne demeye geliyorsa), kişinin mutluluğuna yaklaşması, erişmesiyse,ki bir yanım bunu söylüyor, sağladığı sürece başıboşiuğu(muzu) hafife almamalı, küçümsemeye kalkışmamalıyız.Başıboş olmanın tersi ne hem? Neredeyse yirmidört saatini meşgul geçirmek, anlamlılığın ve mutluluğun kaynağı mı?Boşyere uğraşların dökümü yapılacak olsa, buraya sığmaz. Kime göre hangi değer dizgesine, merdivenine göre?Gene de, köşesinde, ayırıyor ve taçlandırıyor herkes, belli seçimleri ve edimleri. Adanın hayvanlarını beslemek, onlara düzenli su temin etmek, hasta olanlarıyla ilgilenmek, kiminin gözünde. Kışın yorgunluğunu, hamlığını atmak, dinlenmek ve dinmek, bir başkasının gözünde. Okumak, dinlemek, paylaşmak. Bahçesinde çalışmak. Eğlenmek, keyif çatmak, yemek içmek.Birinin ölçüsüyle başıboşluk, Ötekisinde mutluluk, kutluluk koşulu. Farkında ol, kal diyoruz Petrarca, ben, başkaları. Neden ki?