p>"Size komik ve anlamsız gelse de dünyaya âşıktık biz; insanın biyolojik bir varlık
olmaktan öte, soyut kavramlara karşı özel sorumluluğu olan bir varlık olduğuna
inanıyorduk, insansanız bazı şeylere âşık olmak zorundasınız çünkü. Mesela
gülmeye, mesela güneşe, mesela Amcam'ın nedensiz özverisine, mesela
direnmeye, mesela marul gibi ekili şeylere..."

Bu roman 1969'da Ölüdeniz ile Şeria Irmağı arasındaki bir tepede adını unutmak zorunda kalan, ama belleğini kaybetmeye de inatla direnen bir politik eylemcinin
serüvenidir. Unutmak, kahramana ölüm gibi gelir, ama adını da unutmak
zorundadır. Üç kişi, ölümün eşiğinde, birbirlerine söz vermişlerdir çünkü. Hatta
kimin öleceğine karar vermek için kura çektiklerinde, ölümü gözünü kırpmadan
iki cebine de taş koyarak hile yaparcasına kucaklayacak tipte insanlardır onlar.

"En büyük kusuru kusursuz olmak" olan Petra! En az roman kahramanları kadar
gerçek olması gereken Petra! Peki, belleği ve anıları olmayan bir kadın ne kadar
gerçektir? Bunu Adını Unutan Adam bilmiyor. On sekiz yıl gerideki o gecenin
içinde yere uzanmış yatan üç genç adam da...

Gülümsemelerinin ardında ise, bütün dünyayı kavrayacak kadar güçlü bir inanç
vardır. Sonra da hep birlikte yürürler ölümün üstüne. Mehmet Eroğlu,
"Auschwitz'den sonra Tanrı öldü, " çığlığını yineler burada:
"Tanrı parmağını bile kıpırdatmadı; seyretmekle yetindi."

"Gökyüzünde başıboş bir aydınlatma fişeği, onun sağ yanında omzunu kaşıyıp
duran Ali, solunda ise gecenin soğuğu vardı. Ben! Hatırlıyorum; ben O'nun
birkaç metre..." Mehmet Eroğlu'nun dördüncü romanı olan Adını Unutan Adam,
aslında devrimci romantiklere, 1968 kuşağına yakılmış bir ağıt;
bu kitabın öyküsü de unutulan adların hikâyesidir.