Vaktiyle büyük bir padişah vardı. Bunun, Gülsün Sultan adlı bir kızı vardı. Bu kızı, başka padişahın oğluna istediler: babası, kızını verdi. Şahzede, memleketine götürmek için. Gülsün Sultan'ı arabasına bindirerek alayla yola çıktı. Yolda giderken. Şehzade, yerde bir nar tanesi gördü. Derhal atından aşağı inerek, nar tanesini yerden aldı, ağzına attı. Gülsün Sultan, bir nar tanesini alıp da ağzına atan bir insanın bir Şehzade olsa bile. kibar ve nazik adam olmayacağını düşündü. Kendisinin böyle kaba ruhlu bir gençle beraber yaşayamayacağını anladı; hemen arabacına, arabayı geri çevirmesini emretti. Yaverleri vasıtasıyla da, kendine ait bütün arabaları çevirtti.
Şehzade, yalnız kendi adamlarıyla, elleri bomboş olarak memleketine döndü. Fakat uğradığı bu hakaret, ona çok acı geldi. Bundan başka, gerdekten gönül verdiği güzel nişanlısından mahrum olmak da, kalbini ateşli bir testere gibi kemîriyordu. Şehzade, hem kendisine hakaret eden o mağrur Sultan'dan öç almak hırsıyla hem de gönlünü alıp götüren o güzel varlığa kavuşmak arzusuyla yanıp tutuşuyordu. Nihayet, günlerden birgün, Şehzade kararını verdi. Masallarda olduğu gibi, başını işkembeden yaptığı deri ile örterek, kendisini Keloğlan kılığına soktu. Bu şekilde, sevgilisinin memleketine gitti.
(Kitabın İçinden)