Elinizde tuttuğunuz kitabın başlığı, sanıyorum biraz 'mizah' çağrışımı yapıyor. Her ne kadar kimi yazılarımda 'kara mizah' izlerine rastlanabilirse de, aslında güldürmek ya da gülümsetmek için yazmıyorum. Ama işler 'öylesine şirazesinden çıktı'ki, İster İstemez bir takım şeylere gülüyoruz. Filistin Kurtuluş örgütü kamplarında eğitim gören kimi dostlarımızın bugünkü hallerine bakıp gülmemek elde mi? Nakşibendi Tarikatı üyelerinin 'hızlı devrimci' sayıldığını görünce; emperyalizmin 'yeni dünya düzeni' yutturmacasının 'çağdaşlık' olarak değerlendirildiğini duyunca, gülümsemekten başka ne yapabiliriz ki?