Kurduğu öykü dünyası, seçtiği karakterler ve onların yaşamları daha ilk satırda okuyanı acının, kederin derin "sızı"sıyla baş başa bırakacağını İmliyor. Okumaya devam edip etmemek noktasında duraksatıyor. Örneğin Bahar Sızısı'nda, bir öykü dışında, diğerleri "yıkımla" sonuçlanıyor. Bu Aynanın Rengi Yok'ta ailesiyle, çevresiyle uyumsuzluk yaşayan, derdini ancak aynayla paylaşabilen ve sonunda da aynanın "içinde" intihar eden Bırgul'ün hikâyesi böyle; ekmek kavgası uğruna bir ailenin Gediz Nehrine gömülmesi; babası siyasi nedenlerle tutuklanan Devrim'in hastalığa yenik düşmesi; Özlem kızın açlıktan kaburgalarının sayılması; salıncakta bez bebeğiyle oynayan Pembe'nin babası yaşında bir adama satılması; siyasi nedenlerle tutuklanan Dergo'nun eşi tarafından terk edilmesi böyle... Kısacası Delibalta'nın tüm hikayeleri hem gerçek hem de acımasız yaşamların izdüşümü...

James Wood'un Kurmaca Nasıl İşler?'de Shakespeare'in karakterleriyle ilgili "kendileri gibi konuştukları kadar Shakespeare gibi de konuşurlar" sözü, Delibalta'nın öykü kahramanları için de geçerlidir. Aslında bu, bir yerde, yazarın zamanla o karakterle "dil düzleminde" özdeşleşmesini, tersinden bakışla söylersek, "yabancılaşması"nı da beraberinde getirir.

Delibalta'nın öyküleri, aynı zamanda ve yoğun olarak "kırsal yaşam'ın tüm özelliklerini de yansıtır. Doğa betimlemeleri, kent yaşamında görülmesi olanaksız çiçekler, böcekler, hayvanlar, toprak, güneş, ay, kar... Ama bunlar, aynı zamanda kırsallığın insan yaşamındaki "ekonomik" döngüsünün de, umudun ve umutsuzluğun da habercileridir; "sızı"yı derinleştirmekte çok güçlü bir aktördür.

Sonuçta, Turgay Delibalta, Bahar Sızısı'yla da postmodern edebiyata karşı toplumcu damarı omuzlama kararlılığını sürdürüyor.