Robert Kole mezuniyet yılında, kendisi için yazılanları okuyordu. "Çevirisini yaptığı Tagor'u artık sevmiyor..." İngilizcesini okuduğu bu satırlardan sonra, "Hayır, bu doğru değil" dedi. Ardından da yıllıktaki satırları okumaya devam etti. "Dansı ve partileri gereksiz bulur..." Okumayı kesti:
"Hayır! Artık öyle bulmuyorum." Bütün bunların ardından da ekledi:
"Zamanla her şey değiştiği gibi ben de değişim." Sanata ve çaya olan tutkusu ise hiç değişmeyecekti. Bir başka tutkusuyla, şiir yazacak kadar sevdiği insanla Robert Kolej'de tanıştı. Tanışma mekanı, bir tiyatro sahnesiydi. Bülent'in kolejden mezuniyetine birkaç ay vardı. Mezunlar, Marlow'un Doktor Faust'unu sahneye koyacaklardı. Oyunun şiirlerini Bülent Ecevit okuyacak, "tek kişilik bir koro" olacaktı.
Robert Kolej ile Amerikan Kız Koleji öğrencilerinin ortaklaşa sahneye koyacakları oyunun dekorlarını ise, Kız Koleji'nden Rahşan Aral hazırlıyordu. Rahşan çekingen olduğu için oyunda rol almak istememişti. İşte bu genç kız, Robert Kolejli Bülent'le rahatça konuşabiliryordu.
Bülent'in bütün duygularını açabildiği bir arkadaşı olmuş; iki genç de günler geçtikçe birbirine yakınlaşmıştı.
Birey Yayıncılık, Bülent Ecevitle ilgili bir "portre" çalışması yapmamı istediğinde bir an tereddüt ettim. Aslında, hepimizin, bizden önceki kuşakların da hayatında hep var olan ve etkileyen birini anlatmak; hem çok kolay hem çok zordu.
Kiminin "umut" olarak gördüğü, kiminin "yokluk" diye hatırladığı kiminin "efsane" dediği, kiminin ise Türkiye'nin son dönemindeki sıkıntılardan sorumlu tuttuğu birini; "Eco"yu, "Karaoğlan"ı, "bir bölen"i ve hepsinden öte "Bülent Ecevit"i anlatacaktım. Bir şair ve iyi bir eşi de...
Kitap ile ilgili henüz yorum yapılmamış.