"Bir Yanım Bahar... Bir Yanım Kış", diyor Sevgi Özel bu kez. Kitapta on yedi öykü var, adı hüznü çağrıştırıyor... Oysa Özel karamsar bir insan değil. Öyküleri, onun kışı pek sevmediğini duyumsatsa da "Bir Yanım Bahar" deyişi anlamlı. Çünkü baharın ilki, sonu var; ikisinin arasında da yaz... Kışın da önü sonu bahar değil mi? Gelgelelim sürekli hüzün üretilen bir ülkede insanların hepsi, sanki aynı kışı yaşıyorlar. Benzeşme, şaşırtıcı... Dış görünüş, davranışlar, hatta tepki biçimi, ya da tepkisizlik benzeş... Kadınlar ve erkekler... Aynı sözcüklerle konuşuyor, ya da konuşamıyorlar. Mektupları bile aynı.. Ortak acılara sorunlara yabancılaşma... "Söz büyüğün, su küçüğün"e koşullanmışlık artık yazgıya dönüşmüş... Üstelik büyük, hem sözü, hem suyu ele geçirmiş... Sevgi Özel, suyu büyüklere bırakıp sözü yakalayabilenlere alan açmaya çabalıyor öykülerinde. Bu tekdüze benzeşmenin, benzeşmezliğe dönüşmesi için ayna tutuyor. "Bir Yanım Bahar... Bir Yanım Kış" derken kendisini soyutlamıyor. Baharları, okurlarıyla çoğaltmak umuduyla, sıradan insanların sıradan öykülerini kitaplaştırıyor.