Kör bir kedinin yazgısal yönelişle gidip gözüne ilaç olan otu bulması, sürüp iyileşmesi gibi, bitişiğimizdeki üniformalı adamlar koğuşundan bir jandarma çıktı, beni çağırdı. Sessiz bir sabahtı. Korkmuştu. Kapımız dedi kendi kendine kapandı ne yaptıysak açılmıyor. Kelime kelimeye bakardı. Tıpkı kalbime ihtar edildiği gibi, bu size bir işarettir, dedim. Nöbetçisi olduğunuz, üzerine kapı kapattığınız insanlar içinde sizin gibi masumlar var. Ben tecritteyim. Ömrümün sonlarına doğru bir mağarada yaşamayı düşlüyordum, siz bunu erkene aldınız bu hapsi mağara yaşantısına çevirdiniz. Ama münzevi değilim. Beni kendimle bırakmadığınız gibi dostlarımla görüşmeme de izin vermiyorsunuz. Hatta on yıldır görmediğim bir dostumla birkaç dakika görüşürken bana ihanet edip dış kapımızın ikincisini de kapamıştınız. Üniformalı adam, ne yani dedi, onun cezası olarak mı kapandı kapımız?