Bayezıd Bey: "Benim atam Sultan Murad Handır!" dedi bir solukta. Gücü yettiğince sesini dikleştirmişti; aynı zamanda da gözlerini Demirci Boran Usta'da toplamıştı,Boran Usta'nın bir yüz kırışıklığını bile kaçırmak istemiyordu.Ağzından Murad Han sözü çıkar çıkmaz, Demirci'nin önce hareketsiz kaldığını gördü; ne yüzü, ne gözleri, ne de elleri kıpırdadı. Bayezıd Bey'e öyle geldi ki Boran Usta soluğunu da tuttu açığımı vermesin diye... sonra, ürkek bir tarla kuşu oldu elleri; toparlansın mı kaçsın mı bilemedi.Çok kısa bir an, yavru kuşların uçmasından kısa sürdü alışıp alışmayışı... Fırlayıp kalktı ayağa: "Ben..." dedi;"Bana..." dedi; "Bağışla beni Beğirn" dedi. "Bilemedim.Saygıda kusur ettim... Bilemedim ço..." Yutkundu; boğazı tamtakırdı. Elleri göbeğinin bir parmak üstünde kendiliğinden kavuştu, el pençe diyan durdu; boynunueğdi: "Ben... bilemedim" dedi. "Kente inmem hiç... buraya da gelen olmaz, görgüsüzlüğüme ver, bağışla Beğim."