Aşkımın Tek Hatırası diyerek, sadece Bir Demet Yasemen istemişti.

Gönüller dolusu verdiler... Bir ellerinden diğer ellerine verir gibi...

Rüzgarlarla Kapılmış Kuru Yaprak Misali uçup gidivermişti hayatımızdan... Her ne kadar Geçti Artık Güzel Günler dese de, bıraktığı hayat dolu günler hep hatırlanacaktı.

Bir yürekte bin yürek yeşertmiş ve hasretin, yalnızlığın, ya da hüznün sesi kabul edilmişti.

Tomanın meyhanesinden Kasımpaşadaki bir ayakçının mekanında, ya da farklı bir gecede o vardır. Kravatlısından bıçkınına, apoletlisinden çıplağına, zorbasından masumuna ve en erkeğinden en kadınına kadar cümle alem şunu söylemektedir. Şimdi Uzaklardasın, Gönül Hicranla Dolu

Sevdalarına 16. yaşın ilk mısraları düşenler de mahzundur ve şu Kırık Plaka bakıp Hasretin Acısı Kalbi Dağlıyor demektedirler.

Ve hayatı onalar çok yudumlayan, eski zaman kadehlerine aşina ve içkiye en meyyal bir Zeki Alkoliği olarak şimdi bir kadeh kaldırmaktayım.

Şerefe...

Çoğumuz için kalabalık bazan yalnızlığın ta kendisi olur... Yoksun Bu Gece Yine Zehroldu Şarabın diyerek Yaşamak Zevki Verir Ruhuma Sonsuz Kaderinle bir bakmışsınız ki hayat sarhoşu olmuşsunuzdur...

Söylediklerimiz ve her ne varsa onun için söylenenler, bir İstanbul ağzına da, farklı lehçelerin dudağına da yakışmaktadır. Doğunun bir mayasında, Karadenizin horonunda ya da Akdenizin, Egenin ve Trakyanın bir havzasında çok Zekice şarkılar duyarsınız.

İstanbulun hasret büyüten her göçmen kuşunun gözyaşında mutlaka bir damla Zeki Müren vardır... Yoksulluk biriktirmiş işçilerle, eşitleyen müthiş bir hayat...