...
Ben eşikleri seviyorum
Kirpikleri, parmak uçlarını
Dumana batmış sözleri;
İçeriyi de dışarıyı da
Güzel gösteren eşikleri...

...
Yakın olan her şeyi sıkıcı yapan
Ey uzak zamanlar
Her yerden sızıyorsunuz.
Gidip o ihtiyara sormalı bunu
Kirpikleri ellerinden çok titreyen.

...
Üç yıldır sessizce çalışıyorum ölüme
Azrail gelecekse senin yüzünle gelsin.
Ben, son bir kez yüreğim ağzımda
Sen bütün acılarının hesabını görürsün.

Şükrü Erbaş tüm yapıtlarında yaşamın gizlerini ve hayatın derinliklerini sıradanlıkla, ilgisizlikle, umarsızlıkla karşılayan atıl kitleye (koroya) bir karşıtlık yaratmıştır. Şiirlerinde gelişim arttıkça koroya karşı gerilim de artar. Bu, alışılmışın deneyimini kurmak için tepkidir. Erbaş'ın şiirlerindeki empati alışılmışın dilini kullanarak ortaya çıkmaz. Onun içselliği bize çözülmüşlüklerden, kullanılıp bir hiç gibi atılan değerlerden ışık getirir, yeni kapıları aralar. Böylelikle dün ve bugün arasındaki organik bağdan çok gelecekteki kopuşların fark edilmesini sağlar, olasılıklarını bilinen olanaklarla denemez. Bu kişisel bir düştür, fakat ondan fazla bir şeydir; aynı anda varolabilecek anların, özel durumların, gizemlerin bir bedende toplanmasıdır. Yani acıyı ve sevinci sürekli hale getirmektir. Mutlak nesneye ve mutlak bilince değişmemeye, dönüşmemeye karşı bir parçalama eylemidir.
"Annem yollara bakrak uzatıyor ömrünü/ Kızlarını kendi yaşına getirdi uğraşa uğraşa/ Mezarlığı yatak odasına taşıyalı beri/ yalnız oğullarının uzaklığını büyütüyor/../Ödül müsün ceza mı ey geçmiş zamanlar/ Kurtulan da mutsuz senden kurtulmayan da"