Ahlaklılık kavramı (ki burada bîr sistemin yapısını değil, kendisinden bir sistem kurulabilecek olan bir kavramı gösteriyor), ahlaklılığın ya ampirik ya da entelektüel nedenlere dayanmasından veya ampirik ya da entelektüel İlkelerden türetilmesinden ileri gelmektedir. Ampirik nedenler, duyularımızı tatmin ettiği sürece, duyulardan türetilen nedenlerdir. Entelektüel nedenleri, aklın yasalarıyla edimlerimizin uyumundan türetilen ahlaklılık oluşturur. Demek ki: Ahlak sistemi ya deneysel ya da zihinseldir. Ahlak sistemi ampirik nedenlere dayanıyorsa, o zaman iç ve dış duyunun nesnelerine göre, ya iç ya da dış nedenlere dayanıyor demektir. Ahlaklılık şayet iç nedenlere dayanıyorsa, o zaman bu, ampirik sistemin ilk bölümüdür, yok dış nedenlere dayanıyorsa, o zaman da ampirik sistemin İkinci bölümüdür. Ahlaklılığın, ampirik İlkenin iç nedenlerinden türetilmesi, fiziksel ve ahlaksal olmak üzere, bir duygu biçimini alır.Ahlaklılık İlkesi yalnız ben-sevgisine dayanıyorsa, o zaman rastlantısal bir nedene dayanıyor demektir, çünkü bana yarar sağlayan ya da sağlamayan edimlerin niteliği rastlantısal durumlara dayanmaktadır. Şayet bu İlke, eylemlerin hoşa gidip gitmemesine, nefrete ya da genel olarak beğeniye göre değerlendirildiği bir ahlak duygusuna dayanıyorsa, yine rastlantısal bir duruma dayanıyor demektir. Çünkü birinin hoşlandığı şeyden bir diğeri İğrenebilir; örneğin vahşiler, bizim zevkle içtiğimiz şarabı ağızlarına alır almaz tükürürler. Eğitim ve yönetimin dış nedenlerinde de durum aynıdır. Demek ki, ampirik sisteme göre ahlaklılık ilkesi rastlantısal nedenlere dayanmaktadır.