p>(...) Bu menkıbede hoş bir remz ve nükte vardır. Yaşlı kadının: "Ben Allah için iş yapıyor ve amel ediyorum", demesi mahabbetteki sıdkının delilidir. Zira halk muamele konusunda iki çeşittir: Bir kısmı amel eder ve zannederler ki, Allah için amel etmektedirler. Hakikatte bunlar kendileri için amel etmektedirler. Bu gibilerin arzu ve hevesleri dünyevî hususlardan kesilmiş bile olsa, nihayet yine de ahirette sevap kazanma arzusu ve hevesi ile amel etmektedirler. Diğer kısmının muamelesi ve ameli, o âlemin sevabından ve azabından, bu âlemin de riyasından ve sum'asından kesilmiş bir duruma gelmiştir. Yaptıkları her işi, sırf Hakk Celle Celaluhû'nun emrine tazim maksadı ile yaparlar. Hakk Taâlâ sevgisi, Allah'a itaatta kendi nasiplerini terketmelerini icap ettirmiştir. Farkında olmasalar bile onlara şu husus hayal ve tasavvur ettirilir: Ahiret için her ne iş yaparlarsa, o za-. ten kendilerinindir. Bunlar, itaat eden zatın taattaki nasibinin, günahkâr bir kişinin günahtaki rahatından daha çok olduğunu da bilmezler. Zira günahkârın günah içindeki rahatı bir anlık ve lahzalık iken itaat halindeki zatın taattaki rahatı süreklidir. (...) -Kitabın İçinden Sayfa 169-