"Bugün için figür resim ile uğraşan çağdaş sanatçılar, içinde yer aldıkları toplumu eşelerken karşılarına çıkan görüntüyü birkaç farklı yoldan savunmaya çalışıyorlar. Değişen hiçbir şey olmamış gibi figürü geleneksel anlamda tuval üzerine resmetmek. Tam karşıtı olarak, artık kendisinden başka her şey olabilen görüntüyü iyiden iyiye başkalaştığı yabancılaştırmak ya da tıpkı İrfan Önürmen'de olduğu gibi başkalaşıp, parçalanmış olanı, toparlayıp tekrar bir araya getirmek.

Sosyal yapıdaki kültürel, mekansal ve yaşamsal değişimin sancısını hissetmeyip yollarına devam edenler, ürettikleriyle "bugün" ile "gelenek" arasındaki dengesiz karşıtlığı giderebildiğini düşünüyorlar. Toplumsal eleştiri onlar için ezilen sınıfın yanında yer almakla aynı anlama geliyor. Burada yanlış olan bir yan yok. Ne var ki "yer almak" sözü, günümüz şatları göz önüne alındığında sadece boşluğa yuvarlanan bir yüklem olarak kalıyor! Çünkü sanatçının savunduğu karakterler ile ortak bir paylaşım alanı yaratması, bir diğer deyişle modelin sadece "dış göz" olarak incelemesi, ister istemesi bir sahtecilik doğuruyor.
Barbizon köyüne yerleşen ressamların ulaştığı başarı şüphesiz kırsal yaşamın ta içine sızmış olmalarından kaynaklanmaktadır. Yoksa sıradan bir bakış yerine, gerçek anlamda bir "görme" edimin geçmesi tesadüfi bir keşif olamaz."

Levent Çalıkoğu