Nizamiye karakolunda son çıkış imzasını da attım. Şimdi nizamiye çıkışında heyecanla bizlere el sallayan yakınlarıma doğru tek başıma, yanımda asker olmadan, kelepçesiz, nasıl düğüme, konuştuğuma, güldüğüme müdahale edilmemesinin garipliğiyle ve sanki biraz daha gecikirsem yeniden yakalayıp tekrar içeri götüreceklermiş hissinin telaşıyla, sık sık arkama bakarak yürüyorum. İki de bir arkaya bakmamdan mı, içeride geçen beş yılda yürümeyi unuttuğumdan mı, yoksa nizamiyeye birikmiş olan yakınlarım arasında babamı göremeyişimin ıstırabından mı bilemiyorum; yeni sürülmüş tarlada yürür gibi bacaklarım bükülerek, yambul yumbul yürüdüğüm için üç dört kez ayakkabımın burnunu yere takıp tökezliyorum. Bereket tetikte olduğumdan son anda düşmekten kurtuluyorum. Fakat önümde heyecanla koşmakta olan arkadaşlardan birisinin, eğilip asfaltı öpüp kalkması, yıllar sonra ilk kez bu sabah giydiği sivil elbisesinin toz olan dizkapaklarını -yırtılmış da olabilir çırparak ve utanarak hâlâ koşmaya devam ettiğini görünce, bedenime yabancılaşmanın sadece bana özgü bir hastalık olmadığının ayrımına varıp biraz rahatlıyorum.
Sivil giyimli resmi çetelerin tekrar 'alma' olasılığını ben de en az yakınlarım kadar güçlü bir ihtimal olarak görmeme karşın, her nedense pek dert etmiyordum...