P>Maddi zenginleşme ile düşünsel yoksullaşma arasında var olduğu söylenen doğru orantı, belki de tarihin hiçbir döneminde olmadığı kadar, içinde yaşadığımız çoğul medyalar döneminde doğrulanmış bulunuyor bugün. Camus’nün dediği gibi, artık bu yeni medyatik çağda herkes; “varlık fazlalığı başlar başlamaz yok olan özgürlüğün cimrisi”. Dolayısıyla artık ideal anlamda duyarlı bir toplum düşünürü ya da entelektüel bir yönelişi göze almanın o son derece dokunaklı ve buruk hali üzerine de yeni bir takım şeyler söylemek gerekiyor. Kendi duruşunda toplumun en derin “vicdan azabı”nı somutlaştıran bir figür olarak bu kadar “çok düşünüp” bu kadar “çok kafa yorup” bu kadar “çok şey söyleyen” biri olduğu halde, niçin aynı zamanda toplumca bu kadar “az talep edilip” bu kadar “az okunup” bu kadar “az karşılaşılmak istenen” biri oluşu üzerine... Hele de bu saygın figür şimdilerde kendilik imgesini ekranın soğuk bilişsel duvarları arasına gömmeyi peşinen kabullenmişse.İşte Medyatik Parodigma, tam da günümüz sanal gerçeklik ortamında, çaresizce yanıtı aranan bir çok can alıcı soru yanında, özellikle kamu entelektüelinin üstlendiği siyasal kültürel sermaye ile birlikte tüm dürüstlüğüyle “neyse o” olduğuna dair bir itirafı biçimlendirmeye pek de yanaşmadığı bir sırada, medyatik-etik-politik bir özne olarak analizine odaklanan yazılardan oluşuyor. Gerek yazarının kendi düşünsel ben’ini reklexif bir yönelimle sorgulama alanı ve nesnesi haline dönüştürmesiyle; gerekse tarihsel olarak geleceğe duyulan umuttaki enerjinin tükenişinin bir işareti sayılabilecek yeni bir savunma mekanizması kılığına bürünmüş genel bir medyatik retoriğin ironik ve kara mizah yüklü anlatımıyla.