Melankolik kişiliğin gizemini anlamaya yönelik çalışmalar Homeros destanlannda başlamış, Hipokrat yazınında sürmüş...Sophokles'in trajedilerinde doruğa ulaşmıştır. Aristoteles, olağanüstü kişiliklerden, özgün bir ahlak ve tutkulu bir heyecan içinde yaşayanların genellikle melankolik olduklarını söylemiştir. Demokritos, Herakleitos, Empedokles örneklerinde olduğu gibi... Albrecht Dürer, Hölderlin, Walter Benjamin vb. hep bu tür bir melankolik yaşamın aurasını yaymışlardır. Melankolik yaşamda, çok kez, sıradan varoluşun aclı sefaleti aşılabilmekte, trajik, fakat onurlu (hatta, bazen) estetik özellikleri (bile) olabilen yepyeni bir benlikle karşılaşılmaktadır. Kabalıklardan ve kalabalıklardan uzak hiçbir yerden ve hiçbir kimseden hiçbir şey beklemeden yaşanan yalnızlıkları salt toplumsal yalıtlanmalar olarak (da) düşünmemek gerekir. Bu tür içselleşme durumları insanın kendi kendisiyle buluştuğu, her şeyden kurtulup, hiçbir dayanak noktasının kalmadığını duyum sadığı, özbenliğin kendi kendisini yaratmaya başladığı an'lardaki olağanüstü coşkular, hazlar, güzelliklerle dolu serüvenler olarak da düşlenebilir. Melankolik yasamın satır aralarında, uyumsuzluğun, toplum sallasamamanm, her dem günahkârlığın ve saçmalığın keyfi (de) yaşanır.