Kameriyeye ben de göz atıyorum.

Âh Settarhan!

Benim saf, dünyadan bîhaber, kanayaklı ama kendisini dünyanın bütün galesinin de ortasında buluveren dedem.

Azam'ın kazazedesi, Sophia'nın kafası karışık âşıkı, Tebriz-Tiflis-Batum-Bakü hattında tacir; yanık, kavruk, yaralı ama bir o kadar da hayat dolu, alnını rüzgâra vermiş öylece oturuyor.

"Demek burada gördüler birbirlerini" diye geçiriyorum içimden gülümseyerek.

İçim içime sığmıyor.

Kolay değil, dedemle anneannemin ilk görüşmelerine tanık oluyorum.