Gorohovaya Caddesi'nde, bir taşra kentini dolduracak kadar çok nüfusu olan büyük evlerden birinde, bir sabah vakti, kendi dairesinde, yatağında yatıyordu Ilya İliç Oblomov.
Otuz iki-otuz üç yaşlarında, orta boylu, hoş görünümlü, koyu gri gözlü, ama yüz hatlarında herhangi bir fikir, herhangi bir yoğunluk görünmeyen bir adamdı bu. Düşünce onun yüzünde özgür bir kuş gibi uçar, yarı aralık dudaklarına konar, alnının kırışıklarına saklanır, sonra tümden ortadan kaybolurdu ve o zaman bütün yüzünde kaygısızlığın pürüzsüz ışığı yanardı. Bu kaygısızlık, yüzünden bedeninin her yerine, hatta schlafrock'umm dikişlerine geçerdi.
Bazen bakışları yorgunluk ya da sıkıntı ifadesiyle karanr gibi olurdu; ama ne yorgunluk, ne de sıkıntı, onun yüzünden, sadece yüzünü değil bütün ruhunu kaplayan ve onun temel ifadesi olan yumuşaklığı bir an için olsun silemezdi; ayrıca ruhu da açık ve parlak bir şekilde, gözlerinde, gülüşünde, başının, ellerinin her hareketinde ışıldardı. Ve yüzeysel bir gözlemci, soğuk bir insan Oblomov'a yanından geçerken bakacak olsa, şöyle diyebilirdi: "Süt kuzusu olmalı, safi" Daha derinlikli ve daha yakınlık sahibi biri, onun yüzüne uzun zaman baksa, bir gülümsemenin yanında, hoş bir dalgınlıkla karşılaşırdı.
İlya İliç'in yüzünün rengi ne kırmızıydı, ne esmerdi, ne de olumlu bir solgunluğa sahipti, renksizdi ya da Oblomov biraz tombul olduğu için, ama yaştan dolayı değil, hareket ya da hava.
Kitap ile ilgili henüz yorum yapılmamış.