p>Ol­mak, ce­sa­ret is­ter. Kay­gıy­la yüz­leş­mek ce­sa­re­ti. Ki­mi­le­ri kaygıdan kaçmak için kendine gölgeler arar. Bir gölge oyununun içine dalar. Oysa ol­mak, ce­sa­ret is­ter. İçi­miz­de­ki boş­luk­tan aşa­ğı­ya ba­ka­bil­me ce­sa­re­ti. Oraya ilk baktığımızda başımız dö­ne­cek. Sen­de­ler­sek uçu­rumdan aşa­ğı gi­de­ce­ğiz. Ama orada ne olduğunu, bizi biz yapan, bi­zi bek­le­yen şeyin ne ol­du­ğu­nu ancak o zaman göreceğiz.

“Olmak Cesareti’nin bu yeni baskısı, zamana mağlup olmayacağını ümit ettiğimiz yazılardan oluşuyor. Bu yazılarda ümit var. İnsanı çaresizleştiren ve edilgenleştiren ‘kurulu düzen’e karşı sesimizi yükseltebilme cesareti. İradesinin izini süren insana bir çağrı var.

Ve nihayet, insanı aşka ve iradeye, yani ki olmak cesaretine çağıran o asıl çağrıyı yankılayabiliyorsa, sözümüzün bir değeri var.”

Kemal Sayar’dan aşka, ümide, cesarete, bağlılığa yani hayata, varolmaya, olmak cesaretine dair denemeler…