çakır derler, namı kendiyle yürür
işte gün, bordoda vuruşma günüdür
kurtulmaktır, kalkıp dövüşmektir

çakırın bir de çocukluğu söylenmemiştir
şimdi o gelir aklına
baktıkça kolunun kendinde kalan kısmına
biri gördüğü, biri görmediği iki dünyanın
incelip bedenine giren, girdikçe büyüyen acının
haklıdır belki de kalkıp gidememekte.
gidemiyoruz.