Ocak ayının soğuk bir İstanbul sabahıydı… Güne babamın Galata rıhtımındaki tek uskurlu Taka ’sının sıralı pervane sesleriyle uyandım. Yataktan çıkmamak için direniyordum. Sebebi, güne başlamak yerine karanlık odamın beni rahatlatan koruyucu gücünü hissetme gayesiydi. Duvara bitişik pirinç yatağımın içinde yorganı aralayarak usulca ve uzunca bir zaman öylece bekledim.
Odadan çıkmak yerine tekrar uyumak istesem de gün ışığı aman vermiyordu. Gözlerim ışığa alıştıkça yaşadıklarımı unutmak zihnimin kıvrımlarındaki çivileri kerpetenle söküp atmak istiyordum.