“Kalemi hiç kaldırmadan çizeceksin” demişti öğretmenim sıfırı öğretirken. O gün  öğrenmiştim tüm sonların başlangıçla buluşmaya yazgılı olduğunu. Bunu hiç unutmuyorum  ama her sahneye çıktığımda repliğimi unutuyorum artık. Hep aynı şeyi söylüyor öğretmenim o zaman: “Otur! Sıfır! ” Hayat dersinden sınıfta kalıyorum ha bire. Baştan başlayıp sona  ulaşıyorum; sıfır. Geri dönüp sondan başlıyorum bu kez, başa dönüyorum yine; sıfır. İçinde boğulduğum, sınırlarını gide gele bin kez çizdiğim o çemberin çeperini zorlama girişimi bu öykü de.
Aynı diğerleri gibi...
Sıfır noktasındayım ve yanıyor su...
Kalemi kaldırmalıyım artık...