Mabeyinci, Padişah'ın kapısını usulca tıklattı. Ve beklemeye başladı. Ne kadar uykusuz olursa olsun Sultan Abdülhamid en küçük tıkırtılara uyanırdı. Ama bu kez uyanmamıştı. Kapıyı bir kere daha tıklattı. En ufak bir ses yoktu. Haznedar bir taraftan mabeyinci bir taraftan korkmaya başladılar. Acaba Padişah'a bir şey mi olmuştu? Neden uyanmıyordu? Bir süre sonra kapı açıldı. Padişah eli yüzü ıslak bir şekilde kapıda göründü. "Kusura bakmayın." dedi. "Bu saatte uyandırılınca mutlaka önemli bir şey vardır, diye düşündüm." Milletin işini abdestsiz karşılamak istemedim. Abdest alırken de sizi bekletmişoldum." Mabeyinci elindeki dosyayı imzalatıp selâmlıktan ayrıldı. Fakat haznedar gibi onun da kafası hâlâ Padişah'ın söylediklerindeydi.