Yunus Emre'nin "Çıktım erik dalına..." diye başlayan sembolik şiiri, literatürlere "şathiye" olarak geçmiştir. Kanaatimizce bu tabir yanlıştır. Çünkü şathiyelerde süjenin bilinci yerinde değildir. Gerçi tasavvuf literatürü şathiye kelimesini manevi bir anlam ve makamla yorumlamak istemiştir ama Yunus'un bu şiirine baktığımızda, onun ne söylediğinin tamamen farkında olduğunu görürüz. O, sembolleri titiz ve dikkatlice seçmiş, dünya hayatının ve Hak yolunda nefsini eğitmek isteyen bir insanın güçlüklerini sembollerle anlatmak istemiştir. Bir diğer tabirle Yunus, kendi tecrübesini sembolleştirmiştir. Ta ki, kendisinden sonrakiler bu sembolleri gerçekletirsinler. Zira seçtiği sembollerin ihtiva ettiği anlam dinamiktir. Yunus'un kullandığı sembollerde evrensellik hâkimdir. Onun sembolizminde her insan kendini bulabilir.