Ölümün beyaz olanı varmıdır, bir insan nasıl donar hiç hayal ettiniz mi ?Ayaklarınızdan yukarı doğru gelen ağır bir yorgunluğun yavaş yavaş bedeninize yayıldığını hiç hissettiniz mi? Bir kaç dakika uyursam gücümü kazanırım, her şey düzelir duygusuna hiç kapıldınız mı?Tam o tatlı uykuya geçerken sevgilinizin, karınızın, çocuklarınızın siluetlerinin önünüzden süratle geçtiğini hayal ettiniz mi? Eğer bunları hayal edebilirseniz Sarıkamış'ta onbinlerce Mehmed'in yolun kenarında tüfeğine yaslanarak şöyle bir çömeleyim hemen kalkarım derken, terli bedeninin 3 dakika içinde nasıl donduğunu anlayabilirsiniz.O gencecik insanların karanlık ormanlara, uçurumlara çığlıklar atarak neden koştuklarını daha iyi anlar, en acısı da, bu kahramanların şehit kütüklerine kaydedilmeyip savaşın yitikleri olarak adlandırılmalarının acısını içinizde hissedersiniz.Eğer 93. Alay 26 Aralık gecesi Allahuekber zirvesinde tipiye yakalanıp sabaha yarısı kaybolmuş ise, onları yitik olarak isimlendirmek yazıktır, onlar bizim için kutsal şehitlerdir.Sevgili Hanri Benazusa bize Sarıkamış şehitlerini, onların "Beyaz ÖlünTlerini fşehadetlerini) hatırlattığı için tüm şehitler adına teşekkür ediyorum.