Psikanaliz öyküleri iki bölümden oluşuyor. Birinci kısım "Kavanozdaki çocuk" ve ikinci kısım "Bir self-analiz öyküsü". Neden kavanozdaki çocuk? Bu, onun kendisine yakıştırdığı bir sıfat.

... Ben şimdiye kadar bir kavanoz çocuğu gibi yetiştirilmişim. Böyle bir sesi yerinde korunan, istendiği zamanı kaçırılan, sevilen ve tekrar yerine konan, insan ilişkisi nedir bilmeyen, her şeyi başkaları tarafından karşılanan bir çocuk. Sonra birden kocanız kırılıyor ve hayatın içinde yalnız kalıyorsun.

...Ve bakıyordu: "Ne zaman düşüneceğim ben, ne zaman kitap okuyacağım, müzik dinleyeceğim, ne zaman gezeceğim?"

...Karaciğerimden, böbreğimden hasta olsaydım tedavinin bitip bitmediği anlaşılırdı. Fakat öyle belalı bir yerimden hastayım ki, tedavinin bitip bitmediği nereden anlaşılacak?

Bir self - analiz öyküsünün yazarı Bora Yıldırım ise, terapi sürecindeki duygularını şöyle dile getiriyor:

... Duyguları hissetmekten yoruldum. Vicdan azabının baskısından yoruldum. Kendime zarar vermekten yoruldum. Çelişkilerden, duyguların baskısından, ağlamaktan, korkmaktan yoruldum. Neden ben? Bunlar bana olmak zorunda mıydı? İyi miyim, kötü müyüm? Kendimi seviyor muyum, nefret mi ediyorum? Artık bıktım. Şüphe etmekten, umut etmekten, hep aynı şeyleri yaşamaktan, hissettiklerime uygun kelime bulamamaktan, yazdığım bu notlardan, bu notları yazan elimden...

Psikanaliz Öyküleri terapinin kelimelere sığmayan yaşantısını aktaran gerçek yaşamdan alınmış satırlar. Herkesin bir ölçüde kendisini de bulacağı bir insanlık öyküsü...