İktisat bilimi dendiğinde, eğer onu niteleyecek başka bir ön ek yoksa, akla neoklasik iktisat gelmektedir. Bu yüzden iktisadi literatürde çoğu zaman iktisat terimi neoklasik iktisat ile örtüşür biçimde kullanılmaktadır.Bu, farklı versiyonları ile neoklasik iktisadın egemen paradigma olmasının doğal bir sonucudur. Bu paradigma, ekonominin karar birimlerinin maksimizasyon ilkesine göre rasyonel tercihlerde bulundukları, bu rasyonel tercihlerin istikrarlı bir seyir izlediği ve ekonominin işlem yapılan alanlarında sürekli denge halinin olduğu varsayımları üzerine kurulmuştur. Bu temel ve ona ilave edilen varsayımların da eleştirildiği Önemli bir eleştiri literatürü mevcuttur. Bu iktisat literatürü içerisinde birer eleştiri iktisadı olarak radikal iktisat ve kurumcu iktisat önemli bir yer tutmaktadır. Ancak kurumcu iktisat, radikal iktisada kıyasla daha az bilinmekte ve standart iktisat öğretiminde kurumcu eleştirinin ilke, tez ve eleştirilerine pek fazla yer verilmemektedir.Bu çalışma, tarihsel ve sosyo-kültürel arkaplanı, entellektüel kökenleri, öncüleri, gelenekleri ve temel argümanları ile kurumcu iktisadidüşüncenin genel iktisat düşüncesi içerisindeki konumunu belirlemeyi amaçlamaktadır. Yazar, kurumcu iktisatçıların neye karşı çıktıklarının belirginleştirilebilmesi için önce yerleşik iktisadî düşünceyi temel çizgileriyle ortaya koymakta, ardından da radikal iktisadın temel tezleri ile karşılaştırmalı bir biçimde eski kurumcu, neokurumcu ve yeni kurumcu versiyonları ile kurumcu iktisadi düşüncenin bir profilini çıkarmaktadır.